Rozdział osiemnasty: Kolejna kwestia do rozwiązania

            Obudziły mnie potężne drgania, zupełnie jakby przez Anglię przeszło trzęsienie ziemi o przynajmniej sześciu stopniach w skali Richtera, gdy w istocie był to jedynie mój młodszy, okropnie irytujący kuzyn, który najwyraźniej jako swój życiowy cel obrał sobie nękanie mnie i uprzykrzanie mi każdej minuty mojego życia.
            - Francie, Francie, Francie! - Jego bezlitośnie drażniący głos dźwięczał mi w głowie, odbijając się echem, kiedy on sam skakał po mnie w najlepsze, nie zważając na to, że może to być bolesne, a właściwie to było w stu procentach. Dziewięciolatek chyba myślał, że jestem materacem, bo rzucał się na mnie z tymi swoimi kościstymi girami i łapami jak na coś niezwykle mięciutkiego, w dodatku skandował moje imię wedle własnego uznania, czyli rzecz jasna źle. Upierdliwy gówniarz, jak ja go nienawidziłam! Doskonale wiedział, że mam na imię Nancy, mimo to ciągle wołał na mnie Francie, udając, że nie może zapamiętać prawidłowej wersji ze względu na podobieństwo. Dobrze, że musiałam się z nim użerać tylko kilka razy do roku, inaczej zeszłabym psychicznie.
            - Zostaw mnie w spokoju, Oliver! - jęknęłam z początku dość łagodnie, co jednocześnie było pewnego rodzaju ostrzeżeniem z mojej strony, którego ten diabelski pomiot ewidentnie nie zrozumiał, bo oprócz wypowiadania niepoprawnego imienia i wydawania z siebie jakichś dziwnych dźwięków typu „lalala” i innego bełkotu, złapał za kołdrę, pod którą się ukryłam i zaczął ją szarpać jak jakiś oszołom.
            - Wstawaj, Francie, wstawaj, już ósma! - Smarkaczowi ani się śniło, żeby dać za wygraną, a zważywszy na fakt, że zostałam obudzona w tak drastyczny sposób moja irytacja w zaskakującym tempie sięgnęła zenitu, poza tym nie myślałam do końca racjonalnie, więc działałam pod tak zwanym impulsem.
            - Powiedziałam, spadaj stąd, gnomie!!! - wydarłam się i w tym samym czasie pokręciłam się gwałtownie po łóżku, próbując tymi ruchami zrzucić z siebie chłopca, nie przewidziałam tylko jakie w rzeczywistości było jego położenie, dlatego też głośny huk nieco mnie przeraził. Zdaje się, że mój ukochany kuzyn miał bliskie spotkanie z podłogą. Całe szczęście był z niego niemały twardziel, więc nie przyszło mu nawet do głowy, żeby się rozpłakać.
            Wysunęłam nos spod kołdry, żeby sprawdzić w jakim stanie jest młody i odetchnęłam z ulgą. Siedział na dywanie ze skwaszoną miną i chęcią mordu w oczach, na widok których zaśmiałam się cicho.
            - Ale jesteś głupia! - warknął Oliver, rozmasowując sobie łokieć.
            - Odejdź stąd w spokoju albo zniszczę cię psychicznie – syknęłam, przymrużając oczy, żeby wyglądać w miarę groźnie, ale on nie wydawał się być tym za bardzo wzruszony.
            - Jeszcze się policzymy – powiedział na odchodne i z podobnym wyrazem twarzy do mojego opuścił mój pokój, utrzymując ze mną kontakt wzrokowy, aż do momentu, kiedy zamknął za sobą drzwi.
            Gdyby ktoś obserwował całą tę scenę z boku, pomyślałby, że oboje byliśmy jacyś nienormalni, z tym, że dla mnie coś takiego było chlebem powszednim w święta i podczas każdego innego spotkania rodzinnego.
            Moja rodzina była doprawdy osobliwa. Tak, to odpowiednie słowo, aby opisać tę bandę czubków. Czasami odnosiłam wrażenie, że byłam jedyną normalną osobą pośród nich wszystkich, ale chwile takie, jak ta przypominały mi, że w moich żyłach płynęła krew Frittonów, miałam ich geny i mimo to, że niekiedy zdarzało mi się być pospolicie funkcjonującym człowiekiem, w istocie byłam takim samym dziwakiem, jak oni. Co jak, co, ale geny co jakiś czas się odzywają.
            Dwudziesty drugi grudnia, sobota. Drugi dzień pobytu gości, a zarazem sześćdziesiąty dziewiąty dzień odkąd ostatnim razem widziałam Harry'ego. Czy liczenie dni spędzonych bez niego było z mojej strony jakimś aktem dziwactwa albo co gorsza przejawem choroby psychicznej cechującej się obsesją na punkcie kogoś, czy jednak zwykłą tęsknotą objawiającą się w dość nieprzeciętny sposób? W ramach pocieszenia stawiam na trzecią opcję.
            Styles jak zwykle miał rację. Te ponad dwa miesiące minęły w oka mgnieniu, choć pośród nich znalazło się parę dłużących się dni, podczas których czułam się nieco gorzej niż bym sobie tego życzyła. Były to szczególnie te, kiedy wreszcie zbierałam się do kupy i przysiadłam do nauki do egzaminów końcowych. Podczas studiowania treści podręczników, czy lektur nie do końca mogłam się na nich skupić, ponieważ moje myśli zajmował nikt inny, jak mój zielonooki przyjaciel. Pustka, jaka wypełniała mnie po każdej zakończonej z nim rozmowie telefonicznej bądź poprzez esemesy momentami była doprawdy ciężka do zniesienia, więc w takich przypadkach czym prędzej sięgałam po towarzystwo Minnie i Charliego, jednocześnie porzucając książki w kąt. Kilkanaście razy zasiadłam nawet przed komputerem w celu wyciśnięcia z siebie ostatnich soków i sklecenia kolejnych rozdziałów do swojej książki, co niekiedy kończyło się fiaskiem ze względu na brak weny, a kiedy już nadeszła nie mogłam oderwać palców od klawiatury. Pewien dzień calutki spędziłam przy biurku, popijając jedną herbatę za drugą dla rozgrzania się, a zarazem zgaszenia pragnienia i podjadając to, co przynosiła mi mama. Gdy tylko poczułam magiczny, rzadko spotykany przypływ świeżości, a mój umysł jakimś cudem oczyścił się na jakiś czas, postanowiłam wyłączyć telefon, aby się nie rozpraszać. Jak wielkie było moje zadowolenie, gdy pod koniec tego nader produktywnego i obfitującego w kreatywność dnia miałam skończony rozdział szesnasty, na który umówiona byłam z Lauren Wirght na tydzień przed świętami.

~*~

            Kolejna wycieczka do Bristol była nieco nużąca. Ze względu na niebywałą ilość śniegu, jaki napadał w ciągu ubiegłego tygodnia pociągi zwolniły swoje tempo, przez co zamiast trzech godzin spędziłam cztery w towarzystwie jakiegoś faceta w średnim wieku, który przysiadł się do mnie na stacji w Stockport i za wszelką cenę pragnął nawiązać ze mną jakąkolwiek konwersację. Początkowo mi to nie przeszkadzało, ale kiedy rozmowa zeszła na nieodpowiedni tor i zaczął mi opowiadać coś o swojej totalnie nudnej, biurowej pracy, nie do końca wiedziałam jak to zakończyć, więc udałam, że muszę iść do łazienki, a kiedy wróciłam wsadziłam sobie słuchawki do uszu zanim zdążył otworzyć buzię i kontynuować swoją paplaninę. Tak oto położyłam się na stoliku pod oknem i słuchając muzyki, obserwowałam przemijający za oknem, nie bardzo zróżnicowany krajobraz bowiem wszystko przykryte było puszystą, białą płachtą. Szczerze przyznam, że trochę ciężko było mi się odnaleźć w Bristolu, gdy dotarłam na miejsce. Latem i wczesną jesienią miasto wyglądało zupełnie inaczej, teraz miejsca, które kojarzyłam również przysypane były śniegiem uniemożliwiającym mi odnalezienie się w terenie i zlokalizowanie właściwego przystanku autobusowego. Koniec końców udało mi się trafić do wydawnictwa na czas lecz i tak przesiedziałam około trzydziestu minut w wygodnym, skórzanym fotelu na korytarzu zanim Lauren Wright była gotowa przyjąć mnie w swoim gabinecie.
            Kobieta jak zwykle wyglądała pięknie. Miała na sobie granatowy komplet, marynarkę i spódnicę ołówkową, a także białą bluzkę z niewielką falbaną i zawiązywaną pod szyją kokardą. Do tego nienaganny makijaż i delikatne dodatki w postaci biżuterii i małego, srebrnego zegarka na lewej ręce, a jej lśniące i zapewne zadbane, blond włosy opadały falami na jej ramiona. W dodatku ta postawa... Zawsze dumnie stąpała korytarzem, wyprostowana, głowa uniesiona, ale nie za wysoko, żeby nie sprawiać wrażenia zarozumiałej, choć w istocie miała z czego być dumna. Zazdrościłam jej, że tak wiele osiągnęła mimo swego młodego wieku. Była krótko przed czterdziestką, a już mogła się pochwalić własnym wydawnictwem i współpracą z najlepszymi autorami. Mało tego sama napisała jedną powieść obyczajową, kilka naukowych i zdarzało jej się także pisać do niektórych większych gazet. Dla mnie Lauren Wright była niczym chodzący wzór do naśladowania. Piękna, zdolna i ambitna.
            - Miło cię znowu widzieć, Nancy! - Uśmiechnęła się na dzień dobry, ukazując rząd idealnie prostych, białych zębów. Następna rzecz do wpisania na listę pod tytułem „czego zazdroszczę Lauren Wright”. - Dzisiaj zagościsz u nas dłużej niż zwykle – dodała, podchodząc do recepcji i na moment zrywając ze mną kontakt wzrokowy. - Zawiadomiłaś Spancera, że Nancy już tu jest? - zwróciła się do sekretarki, a jej ton zmienił się z niezmiernie życzliwego w absolutnie poważny. Młodziutka dziewczyna siedząca w recepcji kiwnęła tylko potwierdzająco głową, wtem Lauren ponownie skupiła się na mojej osobie. Gestem ręki wskazała mi drogę do swojego gabinetu, którą notabene doskonale znałam, i razem przemierzyłyśmy kilkanaście metrów, aby w końcu znaleźć się w jasnym, nowocześnie urządzonym, aczkolwiek paradoksalnie przytulnym pomieszczeniu. Zajęłam honorowe miejsce zaraz naprzeciw mojej wydawczyni i zastanawiałam się czy jej ostatnie zdanie puszczone w moją stronę oznaczało, że poza przejrzeniem nowego materiału miała w planach zająć się też czymś innym. Skoro miałam zostać „dłużej niż zwykle”, wskazywało to na to, że prawdopodobnie było jeszcze coś do omówienia. Tylko co? I jaki związek miał z tym nijaki Spencer?
            - No dobra, co my tu mamy – mruknęła pod nosem i uprzednio zakładając okulary, złapała za nową porcję świeżutko wydrukowanych stron piętnastego i szesnastego rozdziału mojej powieści. Kiedy kobieta czytała te kilka pierwszych kartek, z początku obserwowałam jakie emocje ukazywała jej twarz, ale ostatecznie zaczęłam rozglądać się po pokoju i czekałam aż skończy. Tym razem nie stresowałam się aż tak mocno, jak podczas poprzedniego spotkania.
            - Jest całkiem w porządku, poprawki wyślę ci mejlem – powiedziała wreszcie, odkładając kartki na bok. - Powiedz mi... Jak tam piosenka?
            Przełknęłam głośno ślinę. Wiedziałam, że prędzej czy później padnie to pytanie, mimo to byłam kompletnie nieprzygotowana. To znaczy, przez myśl przeleciało mi mnóstwo wymówek dlaczego nie miałam jej ze sobą tak, jak powinno być, ale finalnie postanowiłam powiedzieć prawdę, przyznać się do błędu i przyjąć na siebie konsekwencje w postaci pouczenia i fali rozczarowania.
            - Mam tylko pierwszą zwrotkę – bardziej wybełkotałam niż odpowiedziałam, lecz Lauren i tak mnie usłyszała. Ku mojemu zdziwieniu odetchnęła jedynie ciężko, ale nie wyglądała na złą, choć przez jej twarz przewinęła się nuta niezadowolenia. - Przepraszam...
            - Ach, nie masz za co przepraszać! - interweniowała. Zabrzmiała trochę surowo, co naturalnie mnie przeraziło.
            - Po prostu nie miałam weny akurat na ten wątek, a nie chciałam pisać tego na siłę. Sama pani mówiła, że piosenka musi być co najmniej perfekcyjna – zaczęłam tłumaczyć w popłochu, powoli gubiąc się między własnymi słowami, co nie umknęło uwadze pani Wright, która najwyraźniej zdecydowała się nieco mnie uspokoić.
            - Rozumiem, Nancy, rozumiem cię doskonale. - Posłała mi ciepły, a zarazem łagodny uśmiech, czym faktycznie udało jej się ukoić moje rosnące nerwy. - Masz całkowitą rację. Lepiej nie robić tego na siłę, z tym że chciałabym, żebyś skończyła ją przed piętnastym marca. Dasz radę?
            - Oczywiście! To sporo czasu – wyparowałam bez zastanowienia, wychodząc na nieprofesjonalną, ale nic nie mogłam poradzić na to, że doprawdy wielki kamień spadł mi z serca.
            Gdy ja nie ukrywałam swojej euforii w związku z uzyskaniem dodatkowego czasu na napisanie jednej z najważniejszych rzeczy w całej historii, po pomieszczeniu rozległo się ciche pukanie. Lauren zaprosiła gościa do środka donośnym i wyraźnym „proszę”, a już po chwili zza białych drzwi wyłonił się wysoki, niesamowicie szczupły, młody mężczyzna z burzą ciemnych włosów wyglądających na specjalnie rozczochrane, aby sprawiać wrażenie tak zwanego artystycznego nieładu. Nie trudno było się domyślić, że ten chłopak z niezwykle wesołym i sympatycznym wyrazem twarzy to nikt inny, jak Spencer.
            - Dzień doberek – przywitał się, po czym złapał za stojące gdzieś z boku krzesło i postawił je zaraz obok mojego. Zmarszczyłam brwi nieco zdziwiona jego powitaniem, było bowiem dość... swobodne, jak na wizytę u prezesa wydawnictwa. Pani Wright jednak nie zwróciła na to większej uwagi, tylko wyszczerzyła się do bruneta. Byli spokrewnieni, spotykali się, czy po prostu w firmie panował aż tak zaskakujący luz?
            - Nancy, to jest Spencer, grafik, który zajmie się przygotowywaniem twojej okładki – wyjaśniła, a ja otworzyłam szerzej oczy i rozdziawiłam lekko usta. To było jak najbardziej logiczne, że prędzej czy później trzeba będzie opracować okładkę książki, ale kompletnie o tym zapomniałam, zbytnio pochłonięta innymi miłymi rzeczami, jakie spotykały mnie podczas tworzenia powieści.
            - Cześć. - Spencer podał mi rękę i obdarzył mnie cudownym uśmiechem. Trzeba było mu przyznać, że był poniekąd czarujący, nawet te potargane włosy dodawały mu wdzięku.
            Uścisnęłam jego dłoń z niewielkim opóźnieniem, a to za sprawą jego uroku osobistego, który omamił mnie na kilka sekund.
            - Miło mi cię poznać.
            - Nawzajem – odparłam i czym prędzej przeniosłam wzrok na panią Wright, aby się nie dekoncentrować.
            - Więc... - zaczął mężczyzna, zajmując miejsce obok mnie. - Co chciałabyś mieć na okładce? - zapytał, nie owijając w bawełnę. Był tak samo rzeczowy jak jego szefowa i najwidoczniej darował sobie zbędne krążenie wokół meritum, tylko od razu do niego przechodził. Naturalnie nie miałam nic przeciwko, ba, podobało mi się to, choć w tym wypadku nie do końca było mi to na rękę, ponieważ nie wiedziałam co odpowiedzieć. Nie raz, nie dwa zastanawiałam się nad oprawą książki, jeszcze zanim podjęta została decyzja o jej wydaniu. Lubiłam tak spekulować, marzyć i wyobrażać sobie swoje nazwisko na tle jakiegoś obrazu bezpośrednio wiążącego się z historią, ale odkąd klamka zapadła, nie powracałam do tego tematu. W tamtej chwili starałam się przywołać z najgłębszych i najodleglejszych odmętów swojego umysłu chociażby zalążek albo jakikolwiek szkic projektów, które niegdyś stworzyłam. Jednak nie udało mi się odtworzyć niczego konkretnego, niczego, co wówczas mogłabym jakoś zobrazować słowami.
            - Nie jestem pewna... - odezwałam się z wahaniem, a zarazem z obawą, że zirytuję tym swoją wydawczynię. Najpierw musiałam przyznać się, że nie napisałam piosenki, z czego wyraźnie nie była zadowolona, w dodatku nie miałam zielonego pojęcia co chcę umieścić na ów okładce, a to także mogłoby ją rozdrażnić, a to dlatego, że nie uzgodnilibyśmy zbyt wiele co równało się ze stratą czasu. Ostatnie czego pragnęłam to ją rozczarować.
            - Może zacznijmy od techniki, w jakiej miałaby zostać wykonana? - zasugerował brunet, a ja kiwnęłam głową z aprobatą. - Zatem wolisz zwykłą teksturę z jakimś wzorem, zdjęcie czy może rysunek?
            Uniosłam nieznacznie brwi i zapewne musiałam wyglądać wtedy na nieźle skołowaną. Chłopak zdecydowanie wiedział o czym mówił i nieuniknione było, że kiedy wypowiadał poszczególne warianty miał przed oczami ich zarys, tymczasem ja nie posiadałam, aż tak świetnie rozwiniętej zdolności dokładnego ilustrowania sobie rzeczy, na których się nie znałam, zatem nie chcąc zabierać cennych minut wybrałam inną drogę wyjścia z sytuacji.
            - A pan co by proponował? - spytałam nieśmiało.
            - Po pierwsze, nie pan, tylko Spencer – poprawił mnie w miły sposób, co odrobinę mnie rozluźniło. - A po drugie najlepiej prezentują się zdjęcia przerobione na obrazy.
            Moje pojęcie o grafice było bliskie zeru, więc i tego nie ujrzałam oczami imaginacji, ale skoro profesjonalista tak uważał to czemu miałabym to kwestionować?
            - Niech tak będzie – zgodziłam się, wtem rozpoczęła się debata odnośnie tego, co konkretnie miało widnieć na stronie tytułowej.
            Najpierw rozważaliśmy różne opcje w gabinecie Lauren, ale kiedy czas przeznaczony na spotkanie ze mną minął zaskakująco prędko, razem ze Spencerem przenieśliśmy się do jego biura mieszczącego się na piętrze wyżej i tam dokończyliśmy wstępne pomysły. Każdy z nas dorzucił swoje trzy grosze i tak powstał szkic, który przypadł nam do gustu. Przedstawiał on połowę twarzy jakiejś dziewczyny, trzymającej palec na ustach na znak milczenia. Właśnie tak pozować będzie modelka. Może i nie było to nader wyszukane czy super oryginalne, ale mnie się podobało, a to chyba najważniejsze.

~*~

            Po brutalnej pobudce Olivera udało mi się jeszcze zasnąć i wstać tak, jak planowałam, czyli około dwunastej. Całe szczęście gówniarzowi nie przyszło już do głowy, żeby ponownie zbombardować mnie zarówno swoim cielskiem, jak i krzykami, a i inni zostawili mnie w świętym spokoju. Chwała im za to.
            Panujący na parterze chaos pozwolił mi na zwinne wymknięcie się z domu niezauważoną. Strach pomyśleć co by było, gdybym została dostrzeżona przez jedną z ciotek... Zagonienie do kuchni byłoby raczej najłagodniejsza rzeczą, jaka mogłaby mnie spotkać. Mój telefon rozbrzmiał dopiero, gdy siedziałam w autobusie do Macclesfield, mama zorientowała się, że byłam nieobecna wyjątkowo prędko. Szarpnęłam się na drobne kłamstewko i zakomunikowałam jej, że koniecznie musiałam pojechać do biblioteki przygotować coś do nauki, a także przy okazji sprawdzić to i owo w książkach, których wypożyczenie było niemożliwe. Gdyby nie fakt, że łączą nas nie tylko więzy krwi, ale i osiemnaście lat życia pod jednym dachem, to może by mi uwierzyła, mimo to rzuciła zgryźliwą, aczkolwiek zabawna uwagą i poprosiła, abym nie wróciła do domu zbyt późno.

            Siedziałyśmy z Minnie przy jednym ze stolików stojących między masywnymi regałami biblioteki głównej w Macclesfield, obie pochłonięte odmiennymi rzeczami; ja zagłębiałam się w analizę psychiki bohaterów „Hamleta”, natomiast Fletcher rzekomo czytała streszczenie „Wichrowych Wzgórz”, powieści, której wręcz nie trawiła, przez co ledwo co przyswajała nawet takie ogólnikowe przypomnienie. Moja lektura również nie należała do najciekawszych, ale jak mus to mus, innego wyjścia nie miałam. Chcąc, nie chcąc trzeba było przeczytać to przynajmniej raz, żeby mieć jakiekolwiek, choćby minimalne pojęcie o postaciach z tego ponadczasowego dzieła. Tak samo, jak Mins usiłowałam za wszelką cenę przebrnąć przez najnudniejsze kawałki, co jakiś czas zatracając się w przypadkowych, totalnie odbiegających od tematu myślach, a gdy już udało mi się w pełni skupić nad załamaniem nerwowym Ofelii, wyrwał mnie z niego stłumiony chichot blondynki. Spojrzałam na nią spode łba, żeby sprawdzić co ją tak rozbawiło, ale w tym wypadku mogła to być największa błahostka. Przyjaciółka wyglądała gdzieś za mnie i nadal zaśmiewała się cichutko pod nosem, a ja nie wiedzieć czemu nie obróciłam się, aby sprawdzić o co chodzi.
            - Co? - spytałam, kiedy patrzyła na mnie z głupkowatym uśmieszkiem.
            - Nic – zachichotała ponownie, kręcąc głową, czym odrobinę mnie zirytowała. Na zagadki jej się zebrało. Brakowało tylko, żeby kazała mi zgadywać.
            - O co chodzi? - naciskałam na nią, ale ona była nieugięta i dalej zarzekała się, że o nic jej nie chodzi, mimo to ten durny uśmieszek nie schodził jej z ust, a to naprawdę wyprowadzało mnie stopniowo z równowagi. - Daj spokój, Mins, co się dzieje? - rzekłam z wyrzutem. Jak to mawiają, do trzech razy sztuka, to też wreszcie się udało.

            - Nic takiego – zaczęła, jakby nieco... onieśmielona? - Przypomniałam sobie jak Harry chciał cię pocałować.
            - Wcale nie chciał tego zrobić! - oburzyłam się błyskawicznie, niemalże wchodząc jej między słowa. Sama nie wiem dlaczego tak gorączkowo na to zareagowałam. Po tym jak opowiedziałam jej cały weekend spędzony w Londynie powyciągała wiele pochopnych wniosków, na przykład takich, jak właśnie to, że Harry planował jakieś zbliżenie między nami, co wydało mi się oczywiście naciągnięte. Oboje byliśmy wtedy pijani, mogło mi się coś przywidzieć. Może w rzeczywistości nie było tak, jak to zapamiętałam, a moja bogata wyobraźnia postanowiła trochę podkolorować tamtą sytuację? W tej kwestii lepiej było zachować ostrożność i nie rzucać słów na wiatr, a także odstawić głębsze rozmyślania na ten temat, żeby przypadkiem nadinterpretacja nie zrobiła swojego i nie zgubiła mnie w drodze do odbudowania mojej relacji ze Stylesem.
            - Ta, jasne – mruknęła pobłażliwie. - A Charlie nie jest moim chłopakiem – dodała dla podkreślenia prawdziwości swojej opinii, a ja lekko się skrzywiłam na przypomnienie sobie multum słodkich scen z tą dwójką w rolach głównych, jakie widziałam podczas dwóch ostatnich miesięcy.
            - Dziwnie to brzmi, kiedy mówisz o tym na głos... - burknęłam wciąż zniesmaczona niektórymi wspomnieniami i faktem, że dwójka moich najlepszych przyjaciół postanowiła się ze sobą związać po tylu latach kumplowania się, a co gorsza obnosili się z tym dość otwarcie i bez większego skrępowania, szczególnie w mojej obecności. Nie miałam nic przeciwko temu, że byli razem, powiedziałabym raczej, że po prostu jakoś dziwnie mi się na to patrzyło. Ciężko było przywyknąć, ale robiłam coraz większe postępy w tym kierunku.
            - Nie zmieniaj tematu! - skarciła mnie Minnie, a ja nie pozostałam jej dłużna i równie oskarżycielskim tonem odparłam:
            - Nie zmieniam!
            Zapadła doprawdy króciutka cisza, w trakcie której Mins spoglądała na mnie wymownie, zupełnie jakby oczekiwała z mojej strony jakiegoś wyznania, z tym że nic podobnego nie nadeszło.

            - On cię lubi, Nancy – powiedziała w końcu łagodnym tonem, uśmiechając się do mnie ciepło. Cóż za zmiana. Jezu, jak ta cała miłość ją zmieniła! Patrzyła teraz na świat maślanymi oczami i nie rozumiała, że jej perspektywa nie była subiektywna!

            - Tak samo jak ciebie i dziesiątki innych osób – broniłam się dzielnie, lecz powoli odczuwałam, że kres moich argumentów zbliża się nieubłaganie szybko.

            - Ale mnie nie zaprosił do siebie na weekend.
            Cholera, zdaje się, że miała rację. Niby wszyscy doszliśmy do porozumienia i znów byliśmy paczką, ale to tylko mnie zaprosił do siebie na weekend, co i tak nie było jakimś mega oczywistym powodem, dla którego mogłabym śmiało stwierdzić, że Harry lubi mnie w trochę inny sposób niż resztę swoich znajomych. Choć z drugiej strony w tamten weekend wydarzyło się parę dwuznacznych sytuacji...

            - To było czysto po przyjacielsku. - Sama nie do końca byłam przekonana co do tego, co mówiłam dlatego też nie ubiegło to uwadze Mins. Blondynka ułożyła kąciki ust w jednoznacznym grymasie. Wiedziała, że miesza mi w głowie, w której i tak był już wystarczający bałagan, wiedziała też, że się nie myliła.

            - Ja myślę inaczej – rzekła niezwykle pewna siebie, przybierając dumną postawę.

            - I nie mogłaś być w większym błędzie – wycedziłam, wciąż twardo trzymając przy swoim.

            - Charlie też podziela moje zdanie – kontynuowała przyjaciółka, jakby miało mnie to w pełni przekonać, kiedy w istocie ten dowód był najmniej przekonującym dowodem, jaki kiedykolwiek słyszałam.

            - O wilku mowa – burknęłam pod nosem, a na mojej twarzy znów pojawił się grymas niezadowolenia, a to za sprawą wizji, jakie mnie nawiedziły na widok chłopaka. Mogłam się domyślić, jak spędzimy kolejne minuty...
            Charlie, jak to Charlie szedł nonszalanckim krokiem, z rękoma w kurtce i idealnie ułożonymi włosami, lecz teraz dla odmiany nie rozglądał się na boki ani nie patrzył pod nogi, tylko szczerzył się czarująco do swojej dziewczyny. Czasem ich związek i afiszowanie się z uczuciami okrutnie mnie bawiło i momentami aż nie mogłam wytrzymać ze śmiechu, tak dziwaczne i niecodzienne mi się to wydawało, a czasem jak za dotknięciem różdżki czułam się nad wyraz rozdrażniona, przede wszystkim wtedy, gdy spędzaliśmy czas w trójkę, a oni mnie ignorowali zbyt pochłonięci sobą. I tego spodziewałam się i tym razem.

            - Cześć, dziewczyny – rzucił w przestrzeń i przyssał się do Mins na szczęście nie na długo, po czym przysiadł się do nas, rzecz jasna zaraz przy niej. Odkąd tę dwójkę połączył węzeł małżeński miałam wrażenie, że każdy gest jaki wykonałabym wobec Milesa zostanie odczytany nie tak, jak powinien, czyli w błędny, negatywny sposób. Nie mogłam już przy nim siadać, bo zawsze miejsce było zajęte przez Fletcher, co za tym idzie nie było takiej opcji, abym mogła usiąść mu na kolana, jak niegdyś, a o przytulaniu się czy obejmowaniu podczas przesiadywania gdzieś w towarzystwie i nie tylko nie było po prostu mowy. Z jednej strony rozumiałam, że ich związek przyniesie ze sobą jakieś konsekwencje, że chwilami może być między nami niezręcznie, ale nie sądziłam, że to odbije się na mnie aż tak bardzo. Zanim cokolwiek zrobiłam, milion razy przetrawiałam to w myśli i rozważałam czy aby na pewno będzie to na miejscu, czy może mam się wstrzymać. Kochałam ich oboje strasznie, strasznie mocno i, być może zabrzmi to egoistycznie, ale nie chciałam, żeby ich zakochanie i bycie razem popsuło relacje między nami. Bo dlaczego miałabym stać się nagle powściągliwa w swoich czynach i gestach w stosunku do Charliego albo ważyć słowa na temat facetów podczas rozmów z Mins? Ale taka była kolej rzeczy i musiałam to zaakceptować.
            - Cześć, Miles – przywitałam się tak, jakby uszło ze mnie całe życie i zdecydowanie można było porównać mnie do zwiędłego kwiatu.
            - Widzę, że Frittonowie wykończyli cię już psychicznie. - Doskonale zdając sobie sprawę jaką miałam fantastyczną rodzinę, perfekcyjnie odczytał ze mnie to, że wycisnęli ze mnie ostatki optymizmu w zaledwie jeden dzień. Istni mistrzowie wykańczania psychicznego prowadzącego do wyczerpania fizycznego, to mógłby być slogan promujący Frittonów.
            - Wyglądam aż tak źle? - jęknęłam, a słysząc niezbyt pozytywną odpowiedź walnęłam głową o stół mocniej niż planowałam i pozostałam w takiej pozie między innymi dlatego, że nie chciałam katować się widokiem zakochanych i przeszczęśliwych Marlie. Otóż to. Dla wygody zaczęłam nazywać ich Marlie, czasem Chinnie. Zdarzało mi się śmiać z własnych żartów odnośnie tego i doceniłam w końcu swoją błyskotliwość, chyba aż za bardzo. W ogóle ów ksywka przyjęła się w naszej małej paczce i reszta też tak na nich wołała.
            - Podejrzewam, że nie chce ci się jechać z nami do Shieffield poszukać sukienki dla Minnie i przy okazji uratować mnie od monotonii i nudy zakupowej? - zagadnął Charlie z nutką nadziei w głosie, jednocześnie przypominając mi następną w miarę istotną rzecz, o jakiej zapomniałam.
            - No tak... Kolejna kwestia do rozwiązania.
            Bal, studniówka, impreza, balet, potańcówka, jak kto woli. Niby pozostały ponad cztery miesiące do tego nieszczęsnego wydarzenia, na którym planowałam się najeść pyszności i spalić kalorie w tańcu, aczkolwiek z drugiej strony zawsze lepiej było załatwić problem z sukienką przed czasem niż potem latać z wywieszonym językiem po sklepach i wziąć byle co. Sęk w tym, że nie tylko kreacja stanowiła tutaj przeszkodę, a także coś równie znaczącego, a mianowicie partner. W zasadzie nie był to niezbędny element, ale świadomość, że wszyscy znajomi kogoś sobie znaleźli odrobinkę mnie przytłaczała, poza tym jeśli będę otoczona przez same pary muszę mieć jakiegoś kompana do rozmów.
            - Nadal nie wiesz z kim iść? - odezwała się Minnie. Gdyby koło fortuny potoczyło się inaczej to obie byśmy się nad tym głowiły, koniec końców ja poszłabym z Charliem, a ona z kimś od nas z paczki albo w ogóle stanowilibyśmy trzyosobową parę. W końcu Trzej Muszkieterowie, Święta Trójca, czy jak tam nas zwą.
            - Chyba pójdę z Austinem – odpowiedziałam bezzwłocznie bowiem wcześniej trochę o tym myślałam. - Prezentuje się nie najgorzej i jest w porządku.
            Czego chcieć więcej? Austin był naszym kumplem, znaliśmy się dość długo, bo około czterech lat. Nie dość, że należał do grona hojnie obdarzonych przez matkę naturę ludzi, to znaczy był przystojny, do tego sympatyczny i dowcipny, i to nie tak, że jego żarty były durne, czy na niskim poziomie. Wręcz przeciwnie, chłopak trzymał poziom ogólnie całym swoim zachowaniem, dlatego też był jedną z pierwszych osób, o których pomyślałam podczas rozważań nad potencjalnym partnerem.
            - A co z Harrym?
            Uniosłam brwi w lekkim szoku i aż pochyliłam się bardziej nad stolikiem, żeby nasłuchać ewentualnej poprawki, ale nic z tego. Jednak się nie przesłyszałam.
            - Co z nim?
            - Myślałaś o zaproszeniu jego? - Mins brnęła dalej w ten irracjonalny pomysł. Zdaje się, że miłość wyżarła jej ostatniej szare komórki.
            - Jak ty to sobie wyobrażasz? - walnęłam prosto z mostu. Właśnie, jak ona to sobie wyobrażała? Że Harry Styles, członek najsławniejszego boys bandu na świecie pójdzie na bal seniorów z koleżanką z dzieciństwa od tak? I nikt się tym nie zainteresuje? Nikt nie postanowi wysłać fotografów, aby nas śledzili, co na sto procent zepsułoby nam wieczór? Przecież to było gwarantowane, że jego obecność wzbudziłaby wysokie zaciekawienie wśród uczniów i pismaków, które jakimś cudem by się o tym dowiedziały. Nawet nie brałam go pod uwagę. Pójście tam z nim było by zbyt absurdalne. Ponad to wstydziłabym się go zapytać.
            - Nie zrobiłby aż takiej furory, większość ludzi go zna – powiedziała beztroskim tonem, a ja aż oniemiałam. Nie chciało mi się z nią wykłócać co do tego, bo wiedziałam, że nie przyniosłoby to absolutnie nic dobrego ani żadnego rozwiązania, ani kompromisu.
            Faktycznie, może i ludzie z naszego rocznika w większości go kojarzyli, niektórzy znali osobiście, w końcu chodziliśmy razem do szkoły za czasów, gdy Harry nie był znany na całym globie, ale to i tak niczego nie zapewniało. Spójrzmy prawdziwe w oczy, nikt już nie postrzegał go jako tego samego chłopaka, jakim był niespełna trzy lata temu. Zabranie Stylesa jako partnera na bal byłoby niekomfortowe zarówno dla niego, jak i dla mnie.
            Zresztą czemu jej aż tak na tym zależało? Najpierw głosiła swoje niedorzeczne poglądy, że Harry mnie bardzo lubi, znacznie bardziej niż inne swoje koleżanki, zaś potem podsuwała mi go jako partnera na bal. Może pomyślała sobie, że skoro ona i Charlie są razem, to byłoby całkiem miło, gdyby między mną i Harrym też coś wynikło? Życie to nie bajka ani film, ani żadne opowiadanie.
            - Nie chcę robić zamieszania. Idę z Austinem.
            Postawiłam kropkę nad i. Przynajmniej przed Marlie, bo sam Austin jeszcze nie wiedział, że zatańczy ze mną na balu i nałoży mi biały kwiat na nadgarstek.

 




_____________________________________________

             Dzień dobry! Jaki piękny dzień dzisiaj, cóż za pogoda : o ! Rozdział miał być wczoraj, ale nie zdążyłam go dokończyć. Nie dzieje się tu w prawdzie nic nadzwyczajnego, ale mimo to mam nadzieję, że się Wam spodobał. Nie możemy wciskać Harry'ego do każdego odcinka, bo wiadomo, żę co za dużo to niezdrowo :D
             Dziś nie będę Was zanudzać, więc do napisania! :)
             PS. Rozdział na Off The Coast najprawdopodobniej dziś albo w środę :D





Zachęcam do komentowania, Wasza opinia jest najważniejsza!

ask

twitter
drugi blog