Rozdział dwudziesty dziewiąty: Urodziny Minnie

połowa kwietnia 2013

            Ding dong. Dźwięk dzwonka przerwał ciszę panującą w całym domu, rozpływając się po pomieszczeniach, a zarazem sprawiając, że w błyskawicznym tempie poderwałam się z kanapy jak oparzona. Wybiegając spomiędzy niej a stolika na kawę, zrzuciłam na podłogę pilota od telewizora i telefon, ale w tamtej chwili nie myślałam o tym, aby zawrócić i je podnieść. Wtedy liczyło się tylko to, aby jak najszybciej dotrzeć do przedpokoju. Szczerząc się jak nienormalna, dopadłam czym prędzej drzwi frontowe, szarpiąc za klamkę niesamowicie narwana. Wiedziałam na co czekałam, wiedziałam co za nimi zastanę, stąd ta cała porywczość. Gdy tylko drzwi odsłoniły mi całą postać stojącą za nimi, wydałam z siebie pisk podniecenia i zaczęłam skakać w miejscu, machając przy tym rękoma z radości.

            - Gracie! – pisnęłam i rzuciłam się na dziewczynę, zamykając ją w silnym uścisku. Tak strasznie cieszyłam się na jej widok, że nie potrafiłam tego okazać inaczej, jak wyściskaniem jej za te wszystkie dni, kiedy się nie widziałyśmy, a było ich sporo. Ostatnio odwiedziła nas w sierpniu, dlatego też po takiej przerwie odnosiłam wrażenie, że między innymi z tego powodu to spotkanie miało być wyjątkowe, ale główną przyczyną tej wyjątkowości był fakt, że przyjechała specjalnie na urodziny Minnie.

            - Ale dobrze cię widzieć! – powiedziała z ulgą Grace wprost do mojego ucha, na co uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, o ile było to w ogóle możliwe. Tkwiłyśmy tak w progu mojego domu dłuższą chwilę, aż do momentu, w którym usłyszałam dźwięk spuszczanej wody, a z toalety wybiegła podekscytowana Minnie.

            - Grace! – wydarła się zupełnie tak samo, jak ja i wpadła w nas z impetem, przez co omal nie wylądowałyśmy na podłodze. Kiedy z powrotem złapałyśmy równowagę, objęłam Fletcher z jednej strony, a naszego gościa z drugiej i tak oto stałyśmy przez niespełna kilka sekund, ściskając się w magicznej euforii, po czym Mins zaczęła wesoło podskakiwać, a my nie zastanawiając się nad tym, poszłyśmy w jej ślady.

            Nie przypuszczałam, że przyjazd Grace tak pozytywnie na nas wpłynie. Co prawda obie wyczekiwałyśmy tego niecierpliwie, odliczając dni do tego upragnionego weekendu, ale nie sądziłam, że kiedy faktycznie zobaczę swoją dawną przyjaciółkę na żywo, nagle odżyję i dostanę takiego energicznego kopa. W chwili, gdy miałam przy sobie zarówno Minnie, jak i Gracie, a w głowie wirował mi fakt, że Harry był aktualnie w drodze do Holmes Chapel, zapomniałam o tym całym bałaganie, jaki mnie otaczał. Nie dbałam o to czy ktokolwiek zrobi mi jakieś zdjęcia na dzisiejszej imprezie klubowej Mins, czy też zaczną węszyć kim była dziewczyna, z którą skakałam po swoim domu i znów zainteresują się mną na tyle, by wypisywać małe artykuły w pismach za grosze. Bo w końcu nadszedł dzień, kiedy nie musiałam się niczym martwić choć przez kilka godzin i mogłam spędzić je beztrosko i przyjemnie w towarzystwie najbliższych mi osób, które – jak widać – samą swoją obecnością poprawiały mi humor.

            Pomysł zaproszenia Grace na dziewiętnaste urodziny Mins był strzałem w dziesiątkę. Jakże wielkie było nasze zaskoczenie, kiedy Powell bez cienia wątpliwości, natychmiast podzieliła nasz entuzjazm odnośnie tego i powiedziała, że choćby miała uciec z Londynu w sekrecie przed rodzicami, zrobiłaby to, żeby do nas przyjechać. I tak oto zawitała na stare śmieci na calutki weekend. Miała spać u mnie, z racji, że na imprezę miało zawitać jeszcze kilka innych osób, a w willi Fletcherów nie było aż tyle miejsca, by ich pomieścić.

            Od pojawienia się Grace do wyjścia do klubu dzieliło nas kilka dobrych godzin, które spędziłyśmy z dziewczynami tylko w trójkę. Ugotowałyśmy razem obiad, martwiąc mamę bałaganem w kuchni, ale przynajmniej nasze spaghetti jako tako smakowało, więc wybaczyła nam ten mały rozgardiasz. Opowiedziałyśmy sobie ostatnie kilka miesięcy, a buzie się nam nie zamykały. Czułam się naprawdę świetnie, mogąc spędzić czas w naszym trio i mimo tej długiej przerwy, ani trochę nie wydawało mi się, żeby coś było nie tak. Zero krępacji, tylko czysta swoboda, co świadczyło o tym, że nawet kilometry i bezlitosny czas nie zabije naszej relacji.

            Był dokładnie trzynasty kwietnia. W ciągu ostatnich czterech miesięcy widziałam się z Harrym dokładnie pięć razy, najdłużej przez cztery dni bez przerwy. Istne szaleństwo… Ale mogłam się tego spodziewać, to było bardziej niż oczywiste, że właśnie tak będzie wyglądał nasz związek. Prawda była taka, że byliśmy zdani na łaskę jego szefów. Wszystko zależało od tego jak ułoży mu się plan dnia czy tygodnia. Robiliśmy dosłownie każdą możliwą rzecz, żeby porozmawiać na durnym skype choćby przez chwilę albo zamienić kilka słów przez telefon, co było naprawdę nie lada wyczynem ze względu na różnice w czasie, czy też właśnie jego napięty grafik. Czasami czułam się dziwnie z faktem, że byłam tak jakby na jego zawołanie, na skinienie palca jak jakaś służąca, co w gruncie rzeczy było głupim i nieodpowiednim podejściem do sprawy, zważywszy na sytuację, w jakiej się znajdowaliśmy. Za to fakt, że płacił za moje podróże do Londynu i z powrotem do Holmes Chapel, nie był zbyt wygodny. Nie pozwalał mi kupować biletów, zawsze robił to sam zanim zdążyłam zareagować, dwa razy nawet miałam opłacony przejazd zanim jeszcze wiedziałam, że się spotkamy. Nigdy nie chciał mi powiedzieć ile wynosiły go te pospieszne pociągi, a z racji, że dużo podróżowałam po wydawnictwach miałam jakieś pojęcie o tym jak działały nasze państwowe koleje i domyślałam się, że nie była to tania inwestycja. Szczytem jednak był ten jeden raz, kiedy leciałam samolotem z Manchesteru, co było dla mnie strasznie niezręczne. Latanie samolotem po jednym, i to wcale nie tak dużym kraju to jakiś żart, a już tym bardziej jak ma się świadomość, że rodzice zmagają się z problemami finansowymi, jednak kiedy uświadamiałam sobie, że jeśli chciałam spędzić z Harrym jak najwięcej czasu, nie miałam innego wyjścia. Przyjechał wtedy jedynie na dwa dni, więc wybór był prosty: albo lecę samolotem za grubą (nie swoją) kasę, albo nie widzę swojego chłopaka przez kolejne trzy tygodnie. Odmówienie nie wchodziło zatem w grę. Trzy na pięć razy byłam zmuszona zrezygnować ze szkoły, ponieważ zdarzyło się tak, że Harry wrócił do kraju akurat w ciągu tygodnia. Mojej mamie średnio to odpowiadało, ale jej wyrozumiałość była wspaniała i zgadzała się na moje wyjazdy bez względu na to czy był to weekend, czy nie, za co byłam jej niezmiernie wdzięczna.

            Powoli przyzwyczajałam się do takiego trybu życia, zaczynałam rozumieć, że będąc dziewczyną jednego z najbardziej znanych nastolatków na świecie, chcąc nie chcąc, najprawdopodobniej będę musiała powoli żegnać się ze swoją prywatnością i z tym, co dotychczas nazywałam swoją normalnością i codziennością. Te podróże do Londynu to prawdopodobnie był jedynie początek mojej przygody, co z jednej strony mnie cieszyło, bo miałam okazję zwiedzić kawałek świata w towarzystwie Harry’ego, lecz z drugiej cóż to za przyjemność, kiedy wiedziałam, że wkoło zaczai się masa fotografów, pragnąca uchwycić każdy możliwy moment z naszego życia.

            W każdym razie, nieważne jaka była zapłata, okrutnie cieszyłam się na każde spotkanie z Harrym i po przemyśleniu tej kwestii, mimo wszystko, naprawdę mimo wszystko, bez wahania zgodziłabym się na każde warunki, żeby znów go zobaczyć i móc go przytulić.

            Od ostatniego spotkania minął niespełna miesiąc, podczas którego dużo pisałam i w końcu wzięłam się za naukę. Egzaminy zbliżały się wielkimi krokami z czego nareszcie zdałam sobie sprawę i ku uciesze rodziców, zaczęłam studiować podręczniki. Moje stosunki z Minnie automatycznie się poprawiły. Skupiłam się na ważnych sprawach, mniej narzekałam na wścibskich ludzi i fałszywe artykuły krążące po Internecie. Pod nieobecność Harry’ego starałam się prowadzić normalne życie, choć nie zawsze było to możliwe. Pierwsze dwa miesiące po tym, jak się ujawniliśmy były najbardziej burzliwe, ale już pod koniec marca zainteresowanie mną stopniowo malało. Czasami gdzie niegdzie pojawiały się jakieś krótkie wzmianki i raz na jakiś czas ktoś mnie śledził i robił mi zdjęcia, co wciąż drażniło mnie tak samo mocno, jak na początku. Najwięcej uwagi poświęcano mi, kiedy przyjeżdżałam do Londynu i pojawiałam się gdzieś publicznie z Harrym albo chłopakami. I bardzo chciałam, aby tak zostało, bo piekło, jakie przechodziłam w styczniu i lutym było jedną z najgorszych rzeczy, jakie miałam nieprzyjemność doświadczyć.

            W tym roku urodziny Minnie przypadły na sobotę, dzięki czemu okazja do świętowania była wręcz idealna. Warunki sprzyjały, dzień rozpoczął się pozytywnie, obie miałyśmy fantastyczne humory, wszystko szło jakoś podejrzanie dobrym torem. Fletcher wymyśliła sobie, że zrobi konkretną imprezę z pompą, to też zaprosiła prawie trzydzieści osób. Zarezerwowała miejsca w najlepszym klubie w Macclesfield, gdzie na dwudziestą mieli przyjść goście, zaś wcześniej zażyczyła sobie jednego piwka na rozgrzanie w naszym ulubionym pubie. Skoczyliśmy tam z Grace, Mins i Milesem po osiemnastej, co rzecz jasna nie zakończyło się jednym browarkiem. Z jeszcze lepszymi humorami udaliśmy się do Level 2, oczywiście gustownie spóźnieni. Po klubie kręciło się już kilka znajomych osób, co sprawiło, że poczułam się znacznie swobodniej. Totalnie się rozluźniłam, miałam świetne samopoczucie, a widok roześmianej i szczęśliwej Minnie tylko wzmagał te pozytywne emocje. Przed wyjściem z domu, przysięgłam sobie, że za żadne skarby nie będę myśleć o Harrym. Miałam się z nim zobaczyć następnego dnia, jeden dzień w tę czy wew tę nie powinien robić mi różnicy, jeśli czekałam na niego prawie cztery tygodnie. Nie powinnam zamartwiać się tęsknotą za nim tego wieczoru. Nie dało się ukryć, że strasznie żałowałam, że nie mógł bawić się z nami, tylko dlatego, że zrobiłby niepotrzebną furorę i szum, ale rozumiałam jego decyzję i szanowałam ją. Co prawda, czysto teoretycznie mógł przyjść, ale stwierdził, że nie chce psuć Mins tego dnia, kiedy to ona miała być w centrum uwagi. Z początku Fletcher namawiała go, żeby jednak wpadł, że nie będzie zła jak zrobi małe show przez przypadek, ale koniec końców doszli do wniosku, że oblejemy to w czwórkę na spokojnie w czyimś domu (i wiadomo było od razu, że mowa o rezydencji Milesów).

            Pierwsze kilka godzin spędziłam na rozmawianiu ze znajomymi i powolnym piciu piwa. Musiałam trzymać fason nie tylko za siebie, ale i za Minnie, która odstawiona w ciemno szarą, błyszczącą kieckę idealną na imprezę sylwestrową, biegała po całym klubie i zabawiała swoich gości. Uskuteczniała urodzinową tradycję, czyli z każdym piła po trochu i każdemu z osobna poświęcała tyle samo uwagi, zachowywała się jak pierwszorzędny gospodarz. Miała prawo upić się dzisiaj i być eskortowana do domu, mogła zrobić to, na co miała ochotę, a ja zarazem będąc jej prawą ręką w sprawach kryzysowych, nie tylko trzymałam rękę na pulsie, ale też dotrzymywałam jej towarzystwa kiedy tego potrzebowała. Dopiero koło północy, kiedy większość z ludzi była nieźle wstawiona, w tym oczywiście solenizantka, stwierdziłam, że to najwyższa pora, aby powoli do nich dołączać. Zakończyłam burzliwą dyskusję o muzyce, jaką prowadziłam z Austinem i ruszyłam na poszukiwania Chinnie, które zakończyły się sukcesem po niespełna kilku minutach. Bez zbędnego tłumaczenia zaciągnęłam ich do baru, informując tylko, że stawiam. Widziałam, że Mins balansowała już na granicy świetnej zabawy i rychłego końca, więc zamówiłam sobie i Milesowi po trzy shoty, a dla niej tylko jeden, symboliczny.

            - Za muszkieterów! – zawołałam, podnosząc kieliszek do góry, a moi przyjaciele śmiejąc się szczerze, poszli w moje ślady. Stuknęliśmy się szkłami, po czym każde z nas wlało w siebie ich zawartość. Połykając tę palącą ciecz, popatrzyłam na krzywiącą się Mins, zaraz potem na równie skrzywionego Milesa i zaśmiałam się na ten widok. Nagle ogarnął mnie przypływ bezkresnego szczęścia. Nie potrafiłam opisać jak znakomicie się czułam, widząc równie radosnych i uśmiechniętych Minnie i Charliego. Kochałam ich oboje tak mocno, że to ludzkie pojęcie przechodziło i w tamtej chwili miałam ochotę wykrzyczeć i oznajmić wszem i wobec, jak wspaniałych miałam przyjaciół. Ta dziwna euforia była odrobinę niepokojąca, bo nadeszła tak jakby znikąd, ale nie chciałam się przygaszać, więc szybko pochłonęliśmy z Charliem dwa kolejne shoty; pierwszy za udaną zabawę, a drugi za twórców Fuller’s*, po czym nie zwlekając ani chwili, złapałam moich towarzyszy za ręce i pociągnęłam na parkiet.

            Klub pękał w szwach, tłum ludzi wirował na samym jego środku w rytm muzyki wydobywającej się z porozstawianych w wielu miejscach głośników. Sądząc po zachowaniu Mins, bawiła się bardzo dobrze, zresztą inni także. Zauważyłam, że niektórzy wybiegali przed szereg, a wśród nich bez dwóch zdań znajdowała się Grace, która poderwała jakiegoś przystojniaka i zaszyła się z nim przy jednym ze stolików, żeby „porozmawiać”. Nie pamiętam dokładnie co działo się przez kolejne dwie godziny, po prostu kręciłam się między poziomami. A to trochę powariowałam z kimś na piętrze do deep house’u, a to wróciłam na parter do stolików, żeby odpocząć i znów się napić. Rozmawiałam z jakimiś ludźmi, nie tylko ze znajomymi, po takiej dawce alkoholu nie zwracałam już raczej uwagi na to, czy mój rozmówca to obca osoba, ważne, że dobrze prowadziło się rozmowę. I tak mijał mi czas. Nie krępowałam się ani trochę, kiedy tańczyłam w grupce z Minnie i paroma innymi osobami. Rozkoszowałam się muzyką i choć nie słuchałam takiej na co dzień, dobrze się do niej bawiłam, zapewne za sprawą tych kilku piw i wódki. Bujałam się do kolejnego komercyjnego kawałka z rozkosznym uśmiechem przyklejonym do twarzy, nie przejmując się absolutnie niczym. Cały wieczór był dziwnie spokojny, nic mnie nie zdenerwowało, ani jedna, nawet malutka rzecz. Aż do momentu, kiedy to Miles zaczął uporczywie kaszleć. Wszystko byłoby okej i wcale nie zareagowałabym na to tak podejrzliwie, gdyby nie fakt, że trwało to dłuższą chwilę. Stanęłam na palcach i łapiąc się ramienia przyjaciela, przysunęłam się blisko jego ucha.

            - Wszystko okej?! – zapytałam donośnie, a on od razu pokręcił głową.

            - Tak, tylko zaschło mi w gardle – odkrzyknął mi. – Idę się czegoś napić – dodał i odszedł w stronę naszych stolików. Już ja wiedziałam co było tym czymś, czego poszedł się napić…

            Z racji, że byłam pijana nie potraktowałam tego nazbyt poważnie. Tak samo szybko jak Charlie zaginął w tłumie, tak samo szybko ja zapomniałam o całej sprawie i dalej tańczyłam z dziewczynami. Do czasu, gdy zauważyłam go jak lekko zgarbiony, kieruje się do wyjścia z klubu i znów kaszle. Ściągnęłam brwi zaniepokojona i obserwowałam, jak Miles wychodzi z Level 2. Kiedy tylko zniknął z mojego pola widzenia, wyrwałam się przed siebie jak oparzona. Na momencie wytrzeźwiałam i opamiętałam się. Mimo, że naprawdę byłam pijana, jakimś cudem udało mi się opanować swój stan i zaczęłam przepychać się między ludźmi, żeby czym prędzej znaleźć się na zewnątrz. Przeszłam przez wąski, oświetlony ultrafioletem korytarz i mijając masywnego, łysego ochroniarza, wyszłam na ulicę. Chłodne powietrze uderzyło we mnie, w pierwszych sekundach przyprawiając mnie o niemiłe dreszcze, zważywszy na to, że ostatnie kilka godzin spędziłam w zaduchu i byłam spocona od tańca. Rozejrzałam się po bokach w poszukiwaniu chłopaka i odnalazłam go kilka metrów od wejścia do klubu. Stał na rogu budynku, podpierając się o ścianę i zgarbiony dalej walczył z tym uciążliwym kaszlem. Od razu do niego podeszłam i ostrożnie badając sytuację, stwierdziłam, że chyba mogę go dotknąć.

            - Miles… - Położyłam delikatnie rękę na jego plecach. – Będziesz wymiotował? – spytałam zmartwiona jego stanem. Najwyraźniej srogo się upił i jego organizm właśnie dawał mu o tym znać. Nieważne czy miał tylko rzygać, czy działo się coś innego, nie mogłam go tak zostawić. Wiedziałam, że to nic poważnego, ale i tak zżerałyby mnie wyrzuty sumienia.

            Charlie w odpowiedzi pokręcił jedynie przecząco głową, po czym splunął na chodnik. Nie minęło kilka sekund i zaczął wymiotować. Zaśmiałam się cicho pod nosem i szybko obróciłam się w bok, żeby przeczekać najgorsze, jednocześnie wciąż trzymając rękę na jego plecach, żeby wiedział, że cały czas z nim byłam. Patrzyłam gdzieś przed siebie, na ciągnącą się w dal, słabo oświetloną ulicę. Musiało być późno, mogła dochodzić nawet i druga w nocy, kto wie. Na dworze było tak błogo. Przyjemny wiosenny wiaterek, całkowicie ciemne niebo z paroma pojedynczymi, szarymi obłokami i ten szum ciszy przerywanej dudnieniem dochodzącym zza zamkniętych drzwi do Level 2, które w gruncie rzeczy wcale nie było irytujące ani w niczym nie przeszkadzało. Nagle zechciałam zostać trochę na zewnątrz zamiast wracać do środka.

            W pewnym momencie poczułam jak Miles się podnosi do pionu, więc wróciłam myślami do aktualnych wydarzeń i ponownie oceniając jak sprawy się mają, uznałam, że najlepszym wyjściem będzie krótki odpoczynek. Brunet nie wyglądał najlepiej. Miał spuchnięte oczy i mokre od śliny usta. Nie raz widziałam go w takim stanie, ale tym razem jakoś wyjątkowo mnie to wzruszyło. Złapałam go pod ramię i rozejrzałam się po okolicy.

            - Chodź, usiądziemy tam – zaproponowałam, wskazując murek po drugiej stronie ulicy. Charlie nie potrzebował pomocy przy chodzeniu, bo nie był nie wiadomo jak bezsilny, a trzymałam go pod ramię tylko dlatego, że sama potrzebowałam wtedy być przy nim blisko. Kroki stawiał powoli, a ja go nie pospieszałam, bo nie widziałam w tym żadnego, większego sensu. Kiedy przechodziliśmy przez jezdnię, znów odwiedził go ten cholerny kaszel. A potem splunął na asfalt, z tym że nie śliną, a krwią.

            W pierwszej chwili myślałam, że mi się przewidziało, ale niestety, to faktycznie była krew. Nie mogłam pozwolić mu już więcej pić tego wieczoru. Najwyraźniej przekroczył limit o czym świadczyły wymioty i ten dziwny incydent sprzed sekundy.

            - Chcesz wrócić do domu? – spytałam poważnie zaniepokojona.

            - Nie, nie – odparł, prawie że wchodząc mi w słowa, po czym wyprostował się jeszcze bardziej, jakby chciał pokazać mi, że wszystko było w jak najlepszym porządku i wytarł mokre usta wierzchem dłoni. – Po prostu muszę chwilę odpocząć.

            Nie brzmiał jakoś specjalnie przekonująco, ale nie była to pierwsza taka sytuacja, więc wiedziałam, że tak czy siak nic mu nie będzie. Usiedliśmy na nierównym murku zaraz naprzeciwko klubu i siedzieliśmy tak w ciszy, podczas gdy ten idiota tradycyjnie, wyciągnął ze swojej jeansowej kurtki paczkę fajek. Pokręciłam tylko głowa z dezaprobatą i wywróciłam oczami.

            - Chyba troszeczkę się upiłem – odezwał się z głupkowatym uśmieszkiem na twarzy, na co się zaśmiałam.

            - Yhm. Troszeczkę – potwierdziłam, powstrzymując dalszy śmiech i odwróciłam się w jego stronę. Włożył do ust papierosa i po odpaleniu zdążył zaciągnąć się zaledwie raz, bo znowu zaczął kaszleć. – Zostaw to na razie – powiedziałam stanowczo, aczkolwiek po części jak zmartwiona matka i wyciągnęłam mu z buzi tę truciznę. O dziwo nie zaprotestował w żaden sposób. Oparł się za to o górkę za nami, żeby było mu wygodniej, a ja nie wiedzieć czemu zaczęłam palić tego papierosa. Czasami zdarzało mi się zapalić, ale doprawdy rzadko.

A teraz jakoś tak… Naszła mnie ochota, kiedy już trzymałam tę fajkę między palcami.

           - Nie chcę psuć jej imprezy – przyznał nagle smutnym głosem, czym wywołał na moich ustach ciepły uśmiech.

            - Ja też – odpowiedziałam szczerze. – Dlatego nie patrzę w ogóle w telefon.

            I faktycznie nie patrzyłam. W innym wypadku albo zastanawiałabym się dlaczego Harry nic nie pisze albo przeczytałabym jakieś wiadomości od niego i wpadłabym w wir esemesowej rozmowy. To był dzień Minnie i na ten czas mogliśmy odłożyć wszystko na bok, żeby w końcu poczuła się najważniejsza i wyjątkowa, żeby wszystko kręciło się wokół niej.

            - Moja głowa zaraz eksploduje – skrzywił się Charlie i zaciskając mocno powieki, złapał się za głowę. Był taki zmarnowany, że i ja skrzywiłam się na jego widok, przy okazji zaciągając się papierosem.

            - Zamówię ci taksę – zaoferowałam i wyrzucając na chodnik  niedopalonego papierosa, bez zbędnego czekania na akceptacje, wyciągnęłam komórkę ze spodni.

            - Chcę się pożegnać z Minnie – oznajmił Miles i wstał gotowy do marszu, ale niebezpiecznie się zachwiał. Wyglądało na to, że błędnie oceniłam jego stan upojenia, więc czym prędzej chwyciłam go za rękaw kurtki i pociągnęłam z powrotem na murek.

            - Zadzwonię, żeby tu przyszła, a ty siedź i nie marudź – rozkazałam mu, a on grzecznie mnie posłuchał. Pewnie był zmęczony i nie miał siły na żadne protesty.

Siedział tak posłusznie obok mnie i „odpoczywał”, kiedy ja próbowałam dodzwonić się do Fletcher. Udało się po kilku sygnałach, a niespełna dwie minuty później kompletnie pijana i wesoła Mins wyłoniła się zza drzwi do Level 2.

            - No co tam! – krzyknęła do nas, przechodząc przez ulicę, a ja już przeczuwałam, że będzie niezręcznie. Zerknęłam na Milesa i od razu odczytałam z jego miny, że bał się powiedzieć jej, że wraca do domu, więc postanowiłam go wyręczyć.

            - Miles źle się czuje. Zamówiłam mu taksówkę do domu – poinformowałam ją bez owijania w bawełnę, a ta, zważywszy na ilość alkoholu, jaką w siebie dzisiaj wlała, parsknęła śmiechem i podeszła do swojego chłopaka.

            - Wiedziałam, że tak będzie. – Jedną rękę położyła na jego ramieniu, a drugą złapała jego podbródek i uniosła go do góry tak, żeby móc spojrzeć mu w oczy. Uśmiechnęła się do niego ze zrozumieniem i pocałowała w usta, nieświadoma, co też Charlie wyprawiał jakiś czas temu pod klubem… Niemniej jednak było to całkiem urocze. – Tylko traf z tej taksówki do domu – zażartowała i stanęła przy nim, przytulając go do swojego brzucha. Miles już prawie zasypiał, więc nic nie mówił, tylko skwitował to przyjemnym uśmieszkiem.

            - Odwiozę go – oznajmiłam impulsywnie, czego zaraz pożałowałam. Wcale nie miałam tego w planach, ale widząc ich tak razem, nic nie mogłam poradzić na to, że automatycznie pomyślałam o Harrym.

            Zapadła naprawdę krótka, ale jakże stresująca cisza. Minnie mimo tego, że była pijana, spoważniała i najwyraźniej domyśliła się o co chodziło, ale nie skomentowała tego. Odchrząknęła tylko i była jakby nieco zmieszana.

            - Spoko. – Zabrzmiała nienaturalnie, w dodatku wyglądała na rozczarowaną. Nie wsiadłam jeszcze do samochodu, a już uginałam się pod ciężarem wyrzutów sumienia. – O której wrócisz? – zapytała podchwytliwie. Przeczuwała, że nie wrócę, więc zapędziła mnie w ślepy zaułek, żeby na siłę mnie tu ściągnąć z powrotem. Nie potrzebnie to zrobiła. I tak musiałam wrócić ze względu na Grace. Impreza rozkręciła się na dobre i bez wątpienia potrwa do rana, więc miałam sporo czasu na powrót, ale i tak zmieszałam się na moment, kiedy usłyszałam to pytanie.

            - Za półtorej godziny – powiedziałam, po szybkim obliczeniu. Mniej więcej tyle czasu potrzebowałam na podwójną podróż między Macclesfield a Holmes Chapel, z tym że odrobinkę minęłam się z faktami. Warto było podkreślić to „mniej więcej” bowiem dodałam sobie ekstra pół godziny, żeby… No właśnie. Żeby co? Żeby odwiedzić Harry’ego, o drugiej w nocy?

            Westchnęłam poirytowana i odwróciłam wzrok, żeby nie patrzeć na przytulonych do siebie Chinnie. Czułam jak dobre samopoczucie spokojnie się ze mnie ulatniało. Może gdybym nie zaważyła jak Miles wychodzi z klubu i nie pobiegłabym za nim, skakałabym teraz dalej do wesołych piosenek i popijała kolejne piwo, nadal mając dobry humor? Cóż… Gdybaniem niczego nie polepszę.

            Siedziałam tak znudzona na murku i modliłam się w duchu, żeby ta durna taksówka przyjechała jak najszybciej. Czułam się jakbym przeszkadzała im w tej intymnej chwili, jaką było pijackie tulenie się i całowanie. Co jakiś czas dochodziły do mnie pojedyncze cmoknięcia i chichoty, poza tym słyszałam o czym rozmawiali, a te słodkie słowa wzmagały moją irytację. Oczywiście, że z zazdrości, jakże by inaczej. Nie miałam problemu, żeby to przed sobą przyznać. Nic dziwnego. To było dość frustrujące, kiedy wiedziałam, że równie dobrze mogłam być w tej właśnie chwili ze swoim chłopakiem, którego nie widziałam od prawie miesiąca, ale zamiast tego, honorowo trwałam na imprezie swojej przyjaciółki. Broń Boże, nie miałam Mins tego za złe i nie czułam się też jakbym była tam za karę, absolutnie nie! Po prostu było mi przykro, że mimo tego, że miałam okazję spędzić czas z Harrym, było to niemożliwe. Strasznie przykro.

            W końcu zauważyłam w oddali zbliżające się światła, więc zniecierpliwiona podniosłam się i stanęłam przy krawężniku. Białe auto zajechało zaraz obok i zatrzymało się. Mins dała Charliemu ostatniego całusa na pożegnanie i wsiedliśmy do środka. Podałam taksówkarzowi adres, a jego oczy aż zabłyszczały na myśl ile kasy zarobi na takim kursie. Tymczasem ja wykrzywiłam usta z niezadowolenia. Średnio uśmiechało mi się płacić tyle za dojazd do domu, ale nie było innego wyjścia.

            Kiedy odjeżdżaliśmy, zakochany Miles odwrócił się jeszcze, żeby pomachać Mins, a ja złośliwie wytknęłam jej język i pokazałam jej środkowy palec, żeby rozluźnić jakoś atmosferę między nami i udało się. Fletcher stała na środku ulicy i śmiała się, po czym wyciągnęła przed siebie obie ręce i w odpowiedzi pokazała mi oba środkowe palce. Zaśmiałam się i nieco bardziej wyluzowana, oparłam się o wygodne siedzenie. Przed nami było ponad dwadzieścia minut drogi do Holmes Chapel. Charlie położył się na moich kolanach i lada moment zasnął, a ja jako jedyny przytomny pasażer byłam zmuszona uciąć sobie pogaduszki z panem kierowcą. Stary gadał jakieś głupoty, nie pamiętam o czym, a z racji, że mimo wszystko nadal byłam nieco pijana, słuchałam go znudzona, chociaż świetnie mi szło udawanie zainteresowania. Z okazji, że alkohol elegancko płynął w moich żyłach, nie miałam też większej trudności w rozmawianiu z taksówkarzem ani w wymyślaniu rozbudowanych odpowiedzi, dzięki którym mogło mu się wydawać, że temat polityki naszego kraju był dla mnie czymś fascynującym.

            Gdy zajechaliśmy pod dom Milesa, obudziłam go ostrożnie, a kiedy on powoli dochodził do siebie po drzemce, zapłaciłam za taksówkę.

            - Nie wracasz? – zapytał zdziwiony, kiedy zauważył, że także wysiadłam.

            Przez moment zastanawiałam się czy powiedzieć mu prawdę, czy też lepiej byłoby skłamać, ale skoro była młoda godzina, a ja i tak miałam pojechać po Grace, co to miało za znaczenie czy będę tam o drugiej czy trzeciej? Zresztą, i tak zorientowałby się, że nie mówię prawdy.

            - Idziesz do Harry’ego, co? – dodał, widząc moje zmieszanie, a ja uśmiechnęłam się krzywo. Ku mojemu zaskoczeniu, kąciki jego ust uniosły się nieznacznie do góry. – Tylko tam do niej wróć, bo spazmów dostanie – zażartował, po czym ściągnął swoją kurtkę i podał mi ją. – Masz, zmarźlaku.

            - Dzięki – mruknęłam wdzięczna, że nie umrę z zimna. Nie było mi po drodze do siebie do domu, żeby wskoczyć po jakiś sweter czy właśnie kurtkę, a z klubu wyszłam na samym krótkim rękawku. Brunet uśmiechnął się życzliwie i podszedł do mnie, żeby mnie przytulić.

            - Kocham cię, Miles – powiedziałam na do widzenia, kiedy zamknął mnie w silnym uścisku.

            - Ja ciebie też - odparł i pocałował mnie w głowę. – Dobranoc.

            - Dobranoc – rzuciłam na odchodne i patrzyłam jeszcze jak Charlie podąża nieco chwiejnym krokiem ścieżką prowadzącą do drzwi frontowych jego domu, a po tym, jak za nimi zniknął, ruszyłam chodnikiem w stronę Cedar Close.

            Nie mam pojęcia co ja sobie wtedy myślałam. Było grubo po drugiej w nocy, Harry mieszkał z mamą i małym bratem, co ja sobie w ogóle ubzdurałam, że to dobry pomysł na odwiedzenie go w takich okolicznościach. W dodatku będąc pijaną…

            Pokręciłam głową i szłam dalej, nie do końca pewna co zrobię. Dopiero stojąc przed domem Anne i wpatrując się w okno pokoju Harry’ego, poczułam jakąś magiczną presję, którą notabene sama na sobie wywierałam. Tak strasznie pragnęłam go zobaczyć, że im więcej o tym myślałam, tym bardziej traciłam zdrowy rozsądek. Biłam się z myślami dobre kilka minut, tracąc tym samym jakże cenny czas, ale finalnie wysłał mu esemesa, żeby wyjrzał przez okno, z nadzieją, że się przebudzi i go odczyta. Postanowiłam przeczekać nie więcej niż osiem minut od wysłania wiadomości, a potem – w razie braku odzewu - zadzwonić po taksówkę i pojechać z powrotem do Macclesfield. Jednak sprawy przyjęły pozytywny obrót. Nie minęła minuta, a moja komórka zaczęła wibrować. Błyskawicznie zerknęłam na ekran.

            Harry dzwoni…

            Wcisnęłam zieloną słuchawkę i jak jakaś kompletna desperatka przyłożyłam słuchawkę do ucha, a serce zabiło mi mocniej z ekscytacji.

            - Słucham?

            - Spójrz do góry. – Na dźwięk jego zachrypniętego, głębokiego głosu, aż przeszły mnie ciarki. Brzmiał tak cudownie, mimo że nie słyszałam go zaledwie dwa dni. Od razu posłuchałam jego instrukcji i mimochodem podniosłam głowę, kierując wzrok w jedno z okien, a kiedy tylko go zobaczyłam, westchnęłam ze wzruszenia. Miałam wrażenie, że lada moment się rozpłaczę ze szczęścia. Tak dobrze było go widzieć po tym długim czasie, miałam ochotę natychmiast pobiec tam na górę, do jego pokoju i go przytulić, pocałować, cokolwiek, byleby poczuć, że to prawda, że on rzeczywiście znów był przy mnie.

            - Co ty tu robisz? – zapytał rozbawiony, ale i ucieszony, uśmiechając się przepięknie i patrząc wprost na mnie. Nie tylko zmiękło mi serce, ale i nie byłam już dłużej w stanie zapanować nad swoimi emocjami bowiem pierwsza łezka płynęła po moim policzku.

            - Stoję sobie – odparłam głupio, wzruszając ramionami, a na dźwięk jego śmiechu i ja się zaśmiałam. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak okrutnie mocno za nim tęskniłam, aż do tego momentu, kiedy to znów go widziałam i mogłam nacieszyć się jego obecnością. Był na wyciągnięcie ręki. Tak blisko, a zarazem tak daleko. W każdej chwili mogłam być w jego ramionach, a z drugiej strony było to tak bardzo nieosiągalne. Stałam tak, wpatrując się w niego w ciszy i myśląc co dalej robić. Iść na górę i stracić poczucie czasu, czy poprosić go, żeby zszedł na dół, bo w takim wypadku miałam chociaż pewność, że nie zostanę, tylko wrócę do Macclefield. Ale w końcu zdałam sobie sprawę z tego, że po tym jak już go zobaczyłam, nawet jeśli wsiądę w taksówkę i wrócę do klubu i tak nie uda mi się wyrzucić go ze swojej głowy. Będę myśleć tylko i wyłącznie o nim, przygnębiona, odliczając godziny do kolejnego spotkania.

            - Jak tam impreza? – przerwał zarówno milczenie, jak i moje dywagacje.

            - Miles się upił i odwiozłam go do domu – odparłam zgodnie z prawdą.

            - Klasyk – skwitował Harry, śmiejąc się ze swojego przyjaciela.

            I znów nastała krótka cisza, podczas której patrzyliśmy na siebie, z tym że moje spojrzenie było smutne i pełne żalu, a jego bardzo głębokie i poruszające. Sprawiało mi to niemały ból, skoro doskonale wiedziałam, że nie mogę z nim zostać, mimo to jak cholernie tego chciałam i potrzebowałam.

            - Wchodzisz na górę czy dalej będziesz stać pod moim domem jak jakiś prześladowca? – zaśmiał się, rozluźniając atmosferę. Najwyraźniej dopisywał mu dobry humor. Zupełnie jak mi jeszcze godzinę temu.

            - Chciałabym – odparłam przygaszona, a jego wyraz twarzy diametralnie się zmienił.

            - Ale? – Prawie że wszedł mi w słowo.

            - Ale… - powtórzyłam zaraz za nim, równie dynamicznie co on i zatrzymałam się. – Są urodziny Mins i…

            Harry westchnął bardzo, ale to bardzo ostentacyjnie, dając mi tym do zrozumienia, że był niezbyt zadowolony z obrotu spraw i nie tego się spodziewał, więc urwałam w połowie zdania.

            - Przepraszam – mruknęłam i choć nie brzmiało to zbyt szczerze, naprawdę było mi z tego powodu przykro.

            - Więc przyszłaś tutaj, żeby potorturować nas oboje? – zignorował moje przeprosiny i uderzył we mnie pytaniem z lekkim wyrzutem, patrząc na mnie wyczekująco.

            - Co? – spytałam gorączkowo. – Nie! Przyszłam tu, bo chciałam się z tobą zobaczyć, ale nie byłam pewna co robić.

            I nadal nie byłam. Każda możliwa opcja prowadziła do konfliktu albo łagodniej mówiąc, po prostu do jakiegoś problemu. Ponadto Harry swoim zachowaniem skutecznie podnosił poziom mojego poczucia winy, jakby już nie był on wystarczający wysoki.

            - I co? Już wiesz?

            Nic dziwnego, że był zły. Na jego miejscu też czułabym się zirytowana, ale to nie była moja wina. Nie mogłam olać Mins, nie w jej urodziny. Przecież to, co robiłam było dobre, bo robiłam to dla kogoś innego, więc dlaczego miałam obrywać za swoje poświęcenie?

            Westchnęłam zrezygnowana.

            - Chciałabym być egoistką – powiedziałam cicho, bardziej do siebie, teraz już w ogóle nie mając pojęcia co począć. Coś mi mówiło, żebym zrobiła coś dla siebie, że przecież nic się nie stanie, jak pojadę do Level 2 za godzinę czy dwie, ważne, że w ogóle tam trafię. Minnie wcale nie potrzebowała mnie do szczęścia, była wesoła, pijana i miała wkoło mnóstwo innych znajomych, będąc w takim stanie, pewnie nawet nie zauważyłaby różnicy w zabawie ze mną, czy beze mnie. Tylko… Czy to była prawda, czy złudna wymówka?

            - Więc nią bądź! – powiedział dobitnie Harry, jakby zmęczony tą moją wewnętrzną walką, a ja nie mogłam opanować tego mętliku w mojej głowie. Im dłużej na niego patrzyłam, tym bardziej rosło napięcie i ta paskudna presja. Miałam świadomość jakie poniosę konsekwencje, jeśli zdecyduję się na ten egoistyczny krok, ale z sekundy na sekundę coraz mocniej czułam, że właśnie tego chcę, że jakoś wszystko ze sobą pogodzę. Wejdę na chwilę do Harry’ego, potem zamówię taksówkę i pojadę do Minnie. Zmieszczę się w czasie, bo przecież mam go dużo w zapasie.

            Przerwałam ten wyniszczający mnie kontakt wzrokowy, spuszczając głowę i czując się, jakbym szła na skazanie, ruszyłam przed siebie w stronę drzwi frontowych. Dopiero kiedy Harry stanął przede mną i dzieliły nas centymetry, całe to poczucie winy i wszelkie wyrzuty sumienia odeszły w niepamięć, jakby w ogóle nigdy nie istniały. Cały świat zniknął, był tylko on i nic więcej. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu, aż w końcu złapałam jego twarz w dłonie i z utęsknieniem dotknęłam swoimi ustami jego miękkich warg. I znów czułam się dobrze.

Fuller’s* - popularne w Anglii piwo



 

______________________________________________________________

          Nancy się trochę pogubiła jak widać. Co tu dużo mówić... Następny rozdział będzie trochę burzliwy, jak myślicie, co przygotowałam? :D

          Tak czy inaczej, chciałabym zaprosić na moje drugie opowiadanie z Harrym pt. "Inter Alia", które znajdziecie na moim profilu na wattpadzie. Mam nadzieję, że ktoś z Was tam zajrzy :)

CAŁUSKI!!!!!